Oni...

Mieli własną drogę,

szli według swych ścieżek...

Nadzieja w nich nie umierała,

była i trwała...

Nie spieszno im było

nigdzie...

Czasami błądzili

po omacku chodzili...

Były i przerwy...

Odpocząć musieli...

Lecz zawsze wracali 

na swą drogę wybraną...

Ich własną...

Sami tęsknili...

Innym się nie przyznawali...

Mówili, że tak dobrze im

bo sami wybrali...

Samotność...

Była dobra,

cudowna,

wspaniała...

Do czasu, 

aż na swej drodze siebie spotkali...

Poznawali się długo...

Nie spieszno im było...

Nie wierzyli,

bali się odkrywać siebie...

Tajemniczość w nich była...

I to ich przyciągało do siebie,

a zarazem odpychało...

Bali się uczuć

choć było to ich pragnienie...

Czułości, bliskości, miłości...

Dotyku, ciepła, przytulenia...

Pocałunków, rozkoszy, podniecenia...

Trwali...

Już nie szukali...

Wiedzieli, że znaleźli...

Teraz tylko musieli

samych siebie przekonać...

By to oni sami uwierzyli,

że swą miłość odnaleźli...

Czy uwierzą?

Czy się przekonają?

Tylko czas pokarze...

Czy wytrwają...

Czy jednak pójdą dalej...

W swojej samotności...

Autor: Katarzyna Wysocka (Magiczna)

zdj. z google